зошто да напишеш блог?

Тука нема цензура. Тука нема шефови. Тука има уличен јазик. Тука може да се пцуе. Тука може со прст да се покажува по виновниците. Текстот објавен тука може да го прочитаат многу луѓе. Тука може да се каже дека Никола Груевски, Бране Црвенковски, Љубчо Георгиевски, Киро Глигоров заедно со нивните најблиски соработници се најголемите македонски предавници во моментов. Тука можеш да кажеш и дека Латас е пичка. Интернетот е твоето најсилно оружје. Искористи го! Паметно.

скопје е градот што го сакам, за вардар јас живеам...

можеш да го убиеш тимот, но не можеш да го убиеш духот.

Имаме проблем. Вардар испадна од првата македонска фудбалска лига. Но, со пар валкани потези ете ги назад во елитното друштво. Вчера го одиграа првиот меч пред домашна публика. Противник им беше тимот на Работнички, најсветлата точка во домашниот фудбал во полседниве неколку години. Вардар победи еден спрема нула. Пред повеќе од 10 000 гледачи, сите навивачи на Вардар. Навивачи на Работнички немаше -затоа што тие не постојат.

Роден сум во Скопје. Кога прв пат бев на стадион гледав меч од првата југословенска лига. На гости ни беа Хајдук, еден од тимовите на големата четворка. Вардар победи 3:2. Вардар имаше повеќе од играта. Хајдук водеше 2:1 кога цел стадион почна да скандира „управа шиткачи“. Пресврт на резултатот и победа на крајот. Одушевување на Градски стадион. Убав спомен од безгрижното детство.
Многу години подоцна, во сезоната 2010/2011 Вардар е закотвен на дното, заедно со Пелистер. Последно коло на првенството. Вардар го пречекува кичевски Напредок. Пак сум на истиот стадион, сега со нов изглед и ново име. Дојден сум да го испратам тимот што го сакам во Втората лига. Јеби га, тоа е фудбал: win some, lose some. Разочарување на стадионот: не повеќе од 300 гледачи на еден така значаен меч. Победа на Вардар од 1:0 за достојно збогување со елитното фудбалско друштво. Втора лига е наша. Веројатно брзо ќе се вратиме со поорганизирана структура внатре во клубот. Веројатно од све ова ќе се извлече и некоја поука.
Неколку недели подоцна целосно разочарување: Вардар ќе направи фузија со Миравци (Ф.К. од истоименото гевгелиско село кој регуларно со добри настапи во втората лига стекнува право на настап во најелитното друштво) и повторно ќе настапува во првата лига. Бесен сум. Разочаран и исфрустриран. Ги мрзам Вардар, жал ми е за младиот тим на Миравци. Ка-та-стро-фа. По средбата со еден постар другар и разговорот со него малку се смирувам: валканите игри се тука, факт. Но, што понатаму? Да оставиме бесот да надвладее и да го игнорираме тимот на своето детство? Да го заобиколуваме тимот за кој навивале и нашите родители? Ок, ајде ќе го направиме тоа. За кого да навиваме? За Работнички, нели. За најсветлата точка во мак фудбалот во последниве години (редовно играње во кваликациите за Купот на УЕФА (Лига Европа). Башка, успешни се, играа со Болтон, играа со Ливерпул, тукушто се изборија за двомеч со Лацио. Како секој нормален љубител на фудбалот, одам на стадион, го гледам тимот, навивам.... Но, чудно е. Многу е чудно. Ф.К. Работнички нема навивачка група. Присутните на стадионот скандираат „Македонија, Македонија“. Од немајкаде со другарите на стадион ја формираме и навивачката група „академска публика“. Јасно е дека овој тим на Работнички не располага со некој голем буџет (семејството Костовски одамна не се нивни спонзори). Сепак успеваат да ни приредат натпревари со некои добри европски клубови. Чудно е што раководството на овој клуб не обрнува внимание на тој факт. Имено, публиката може и да биде создадена, или да употребам посилен збор - таа може да биде измислена. Начини има милион, све што нема е визија за еден целосно функционален фудбалски клуб. Мала порака до раководството на клубот: размислете на темата, најдете млади деца кои сакаат да гледаат фудбал и формирајте навивачка група. Просто е. За пет - шест години веќе ќе имате стабилно навивачко тело.
Да се вратам на Вардар. Дерби на второто коло. Противник, токму Работнички. Победа од 1:0. Но тоа е најмалку битно. Она што сакам да го потенцирам е новата генерација Комити - деца на нивни 16-17-18-19 години. Пеат на цел глас низ сите 90 минути од мечот. Прекрасна атмосфера на стадионот. Ги гледав Работнички против Анортозис неколку дена претходно. Едниот беше вистински фудбалски меч со фантастична атмосфера, а другиот имитација на живот - досада и зачмаеност на трибините и во двете продолженија и покрај пласманот во следното коло. Публиката е составен дел од секој фудбалски меч. Публиката јасно покажува дали и колку го сака својот тим. Новата генерација Комити ми покажа дека духот на Вардар е сеуште жив. Просто е - тие самите се духот на Вардар. И јас заедно со нив. И Стојан и Љупа и Ива и Сашка. И наеднаш за време на мечот стана јасно како ден: што ме боли кур за корумпираната управа на ФК Вардар? Што ме боли кур за ситното мито на кое што се согласило водството на ФК Миравци и го отстапило избореното место во првата лига? Што ме боли кур за Работнички и нивните успеси во последниве неколку години? Што ме боли кур за Харалампие Хаџиристески и неговиот дел од митото од целокупниот дил меѓу Вардар и Миравци? Ма што ме боли кур и за доброинформираните млади луѓе кои не можат да пројдат преку неправдата и почнуваат да го мрзат клубот кој го сакале додека растеле? Господа во костуми и кравати, да вие што по разно разни македонски биртии го ситните угледот и кешот на екипите: можете да го убиете тимот, но никогаш нема да го убиете духот. Духот на тимот е во неговите навивачи а овие млади деца и тоа како имаат дух. Новата генерација Комити со невидена леснотија успеаа да ме натераат да заборавам на минливите ситно-крадачки интереси и да се соочам со мојата вистина за македонскиот фудбал: Скопје е градот што го сакам, за Вардар јас живеам. Дојдете да го гледате Вардар како домаќин во следната прилика. Препорачувам. Мртов озбилен.