Tuesday, July 22, 2014

blue? super blue.

ХАХАХА
Сами мажи и жени L.P. 
(moonley records)
датум на издавање 08,09,2014



Васко Атанасоски е маркантна фигура на домашната музичка сцена. Го познавам од средно школо, иста генерација, имаше бенд со име Бумбикс, во тоа време доста популарен. Единствениот албум Во оазата на мирот се појави за Баги рекордс во време кога приказната околу Бумбикс се ближеше кон крајот. Потоа следуваше неговата хардкор/панк стрејт ејџ фаза во која со FxPxOx се вброи во еден од најизвезуваните домашните продукти во тоа време. Никако не смееме да го заборавиме и проектот ТК/СК и албумот Скопје од претходниот ден кој остави култен печат на нашата независна музичка сцена од почетокот на овој век. Следуваа Bernays Propaganda, по многу параметри во моментов најдобриот домашен состав. Во меѓувреме со Маерфакерчето отсвиривме заедно и две турнеји и снимивме еден албум со ПМГ Колектив. Хронолошки, ХАХАХА е неговиот последен бенд (да не го изоставиме Демек - најновиот проект со Саша Павловиќ Фреш). Уште со првиот албум Танго револуционер ми станаа омилен бенд на Васко од сите негови претходни. Во основа чист американски инди рок од средината на осумдесетите, текстови на македонски јазик, често со социјална тематика и пеење кое тотално ме има освоено (како пијан Дино Дворник, ако смеам сликовито да се изразам). Работата е во тоа што господинот Атанасоски природно се вклопува во претходно искажаното, па токму затоа, мое мислење е дека песните на ХАХАХА се брутално искрена слика за нашето време и однесување. Набрзо потоа следеше и Сиромшни и богати, вториот албум на бендот, еднакво успешен и квалитен како претходникот. На третиот албум, покрај Васко (гитара, вокали) Ненад Трифуновски (бас гитара), Џано Куч (тапани), тука е се и многу гости, како и новиот член на бендот Дени Крстев од Фонија (гитара, вокали).

Сами мажи и жени
Вторник е ружен ден сам по себе. Можда најружен од сите, ако веќе праиме топ листа. И овој е ружен исто ко било кој друг. Ама започна фантастично: се разбудив во 06.30 и имав време за све: туширање, чај, утринска програма на МРТВ.... Но, на меил ме дочека новиот албум на ХАХАХА, трет по ред на бендот, па гледањето утринска на МРТВ веднаш отпадна како опција. Знаев дека се работи на случајот ама не го очекував продуктот набрзо. Го преслушав во еден здив, некои песни силно ме погодија, одредени стихови со леснотија доносеа солзи во очите; ги префрлив песните во телефон и излегов од дома; се прибрав околу 19.00 и седнав да напишам што мислам за албумот кој ме освои и го преслушав веќе десетина пати....
Тажна плоча. Уредно поделена на А и Б страна. Пее за една изгубена генерација на која и јас припаѓам и за изгубената битка која е исто така и моја. Веројатно од тука и моето инстантно интимно поврзување со оваа плоча. Најпрво за бојата на вокалот: Васко е опуштен ко никогаш порано (сликовито - Дино Дворник испил уште пар чашки). Албумот го отвора 2 милиони тркалачки камања (насловот фино отсликува) песна во која Ристо Шишков преку извадок од филмот Најдолгиот пат предупредува дека ОВА Е ПОСЛЕДНИОТ ЛЕБ ШТО ЌЕ ГО ЈАДЕТЕ! ОДОВДЕ НАТАМУ ЛЕБ НЕ ВИДУВАТЕ!!!
Следува мојата омилена Радио моторика (Радио моторика на кровот на една скопска зграда / радио моторика права карпош 2 балада /..... радио моторика тајна врска Скопје - Љубљана) јасно алудира на два култни симболи на мојата генерација: Стотројка и Радио Штудент. (Ааааахххххх / Дали се слушаме?????)
Ема веројатно е посвета на Ема Голдман, анархистка и активистка од преминот на 19тиот и 20тиот век (Ема знае дека ја сакаме / исчезнавме, таа ни прости се / Ема знае дека ја сакаме / Ема ние те сакаме). Ова веројатно и звучи, а воедно и е најпоп песната во творештвото на ХАХАХА и со самото тоа една од моите омилени. 
А - страната ја затвора насловната Сами мажи и жени. Нема да коментирам, ме има у насловот.
Б  - страната тргнува со веќе познатиот скопски хит Сакам дома да живеам, ода за инертноста на масите и немоќта да пристапат кон било каква промена.  Од веќе познатата верзија на оваа песна овде добивате плус уште едно гитар соло и вокалот на Идриз Амети на пар стихови... Инди рокот на балканот никогаш не звучел подобро. Следува Светомир, една прекрасна композиција во која што искрено, не успевам да одгатнам дали се опева некоја вистинска личност или пак се работи за некоја фикција... И повторно семпл од Најдолгиот пат. Овде би ги споменал семпловите кои се мудро искористени во оваа плоча и успеваат да ги заокружат поентите изнесени во поезијата на Васко Атанасоски: има пуно од филмот Најдолгиот пат, а има и едно парче од архивата на ЈРТ, моментот кога Дарко Панчев дава два гола во дресот на Црвена Звезда сред Атина, гордо прокламирајќи се за Македонец. Оваа песна (Влае салеп) пее повторно за мојата генерација: бевме среќни најадени и исчешлани; Даре Панчев ебеше дете низ Европа; све изгледаше дека ќе биде убаво и понатаму, барем во нашите наивни детски очи. Знаеш, клинец си од Влае, најаден си, пиеш салеп, глеаш фудбал и си викаш ќе не биде. Но, ова што го живееме со нашите полни 36 години сега, не е тоа што го замислувавме при распадот на Југославија и независноста на Македонија тогаш, кога имавме три-четиринаесет години. (а кога - тогаш ние ќе наебеме /.../ секој овде знае зошто присутен е / тетка Тања нуди спокој од филмовите / ... / тука е љубовта на татковците / во салепот загледани, добри сме)
Албумот го затвора Ти што возиш велосипед, песна за велосипедот, превозното сретство на мојата генерација. Има тука и доста оптимизам, ко за крај, или можеби јас ја доживувам оваа песна така...
ХАХАХА го направија овој вторник плав, иако погоре заклучивме дека вторникот си е плав сам по себе.... Енивеј, албумот се појавува на Денот на независноста, 8ми септември. Во брутално квалитетна конкуренција (моите фаворити досега: Александар Пејовски - FYROM Requiem, The John And The Space Rebel Gang - S/T, Muhamed Ibrahimi - Fly) ова е мојот омилен домашен албум за оваа 2014та година. Што? Уште пола година има до крај? Епа коска бе. Си сакам изненадувања...
Мразам да изнесувам слепи факти и да генерализирам, ама: Скопје Е центарот на светот, а македонците знаат музика како никој друг од нивното опкружување.

Исто, утре е среда.

Sunday, January 13, 2013

2012, The Year Makedon Broke


2012 беше тешка, траорна, заебана година. Тоа беше годината во која Македон излезе од сенката на големите заговорници кои го трујат овој народ со векови наназад... Или барем таков впечаток се добива доколку се погледнат било кои посериозни вести на некоја домашна ТВ станица. Минатата година, на политички план, беше годината кога во Македонија разно-разни лудаци добија вајлд-карта за пласирање на теории од секаков тип. Вајлд карта која им овозможи фри-пас во нашето секојдневие само зголемувајќи го хаосот на целокупното опкружување.

За сето тоа време, длабоко под земја, настрана од очите на пошироката јавност, вистинските деца на Македон прават песни кои оставаат длабока трага во мојата свест. Се надевам и во вашата. На крајот на денот, овој блог-пост е само обид за поголема популаризација на музиката која што ќе ви ја претставам овде.

Имам 34 години и за себе можам да кажам дека сум навлечен на музика. Во радио работам од 1996 година, најпрвин во едно приватно, веќе непостоечко скопско радио, а од 1999 година во 103ка. За целото ова време, мојот интерес беше насочен подеднакво кон странската и домашната продукцијата. Од 2003 заедно со пријателите од Канал 103 ја рабатам  ЗависнаЛистаТочкаМк, топ листа составена од македонска независна музика. Минатата 2012 година беше годината која за прв пат во мојот живот интересот за музиката се промени: мене денес ме интересира македонската музиката, па дури потоа странската, во некој сооднос од, да речеме, 70 напрема 30%. Македон. Моќно копиле.

За оваа прилика, направив селекција на 10+ албуми, сите издадени во 2012 година, во форма на каунт-даун и со посебен осврт на секој од нив. Искрено се надевам дека, во најмала рака, ќе ги преслушате овие плочи.
Често низ овој блог-пост ќе биде споменуван изборот на најдобар домашен албум и песна за 2012 година на Стотројка, што треба да се одржи претстојниот викенд на брановите на Канал 103 - тоа е единствениот релевантен домашен музички пресек на независната сцена за дадената година и јас лично сум крајно возбуден околу целата ситуација. Во 2012 во Македонија беа издадени 45 долгосвиречки независни изданија. Ова е мој, личен избор на најдобрите за минатата година.

12. Ego Disco - Како бран (22 Records)
Средношколскиот состав од Скопје го издаде деби албумот Како Бран, албум кој може да ви биде крајно симпатичен во својата младешка несовршеност. Ова трио сака да има поинаков пристап во правењето на песните, но повторно би ја потенцирал нивната младост и неискуство. Воопшто не би се изненадил ако веќе нивната втора плоча биде цврсто издржано албумско издание,  а зошто да не и Албум на Годината на Стотројка?

11. Culture Development - The 3 Of Us (Направи заедно)
Уште еден албум на средношколски бенд, во основа деца произлезени од хардкор сцената во Скопје. The 3 Of Us е искрена, на моменти и симпатично-наивна плоча. Двајца од тројцата членови на бендот се вокалисти и сонграјтери, Алек Костенаров (бас) и композиторот Александар Макаловски (гитара) и како нивна главна карактеристика би го издвоил потенцијалот. Потенцијалот со кој ги спраштуваат нивните концертни настапи, потенцијалот кој јасно ќе се искристализира на следните дела на бендот.

Би сакал да напоменам дека било кој од следните десет албуми би можел да биде најдобриот домашен албум за 2012 година, во зависност од аголот од кој ги гледте работите, а можеби и моменталната инспирација. Како и да е, без разлика која е вашата омилена шоља чај, следниве 10 се брутално квалитетни и целосно издржани албумски изданија, спремни да се носат со било кое светско издание претставник на дадениот жанр. Повторно Македон. Моќно копиле.

10. SIZ - Responsibility (Направи заедно)

Ивица Димитријевиќ и Филип Станчевски се дуото од Куманово виновно за Responsibility - деби албумот кој ги вбројува во редот на најкул појавите на нашата инди сцена. Настапите во живо се исклучителни, материјалот е податен за танц и добар помин. Во моментов најсилниот претставник на кумановската андерграунд сцена, дефинитивно најдобрата локална сцена по скопската. Responsibility лесно би можел да биде изненадувањето во изборот на најдобриот домашен албум за 2012 година на Стотројка.

9. Bei The Fish - At The End Of The Sand (PMG Recordings)
Од мали нозе тврдам дека Огнен Анастасовски е наjталентираниот македонски композитор. Иако ни остана должен за второто продолжение на минатогодишниот Just An Idea, на 21.12.2012 беше промовирана At The End Of The Sand, во основа, современа хард-рок плоча. И на овој L.P. се поместени квалитетни композиции кои го опејуваат секојдневното лудило. Bei The Fish сеуште се немаат закитено со ласкавата титула Албум на годината на Стотројка, а се сомневам дека тоа ќе биде и At The End Of The Sand.

8. Разни артисти - Скопје Remixed OST (PMG Recordings)

Дефинитивно најпопуларната плоча вон кругот на застојаниот воздух на андерграундот. Не знам дали и колку сте свесни, но Македон оваа година на брановите на комерцијалните радио-станици ги донесе хитовите од типот на Ние сме од Скопје, Сонична младост, Љубов во Спектар, Електричен импулс, Крвав Вардар, Илузија... Ако размислиме логично, ова лесно би можело да биде Албумот на годината на Стотројка. Самиот филм Скопје Remixed беше инспириран од македонската независна музичка сцена - па на крајот помогна и во нејзината поширока популаризација, со што се затвори еден убав круг. 

7. ХаХаХа - Сиромашни и богати (Направи заедно)

Минатогодишните победници во изборот на Канал 103 со албумот Танго Револуционер и оваа година со брутално квалитетна плоча. Песни како Пробав да се исклучам, Колку назад можеш да се вратиш ја наежуваат кожата и го запираат здивот. Директно до целта. Атанасовски секогаш претставувал уникатна појава на нашата сцена, а неговиот труд со ХаХаХа го сметам за неговото најзрело дело во досегашното творештво. Познавајќи ги музичките афинитети на колегите критичари од Стотројка - ХаХаХа и нивната Сиромашни и богати е најсериозниот кандидат за Албум на годината 2012.

6. Фолтин - Антитело (М.К.Ц.)
Битолчаните кои во својата блескава музичка кариера сеуште не се закитиле со ласкавата титула Албум на годината на Стотројка. Се сомневам дека ова е плочата со која ќе го направат тоа, иако искрено се надевам дека грешам. Како и да е, Фолтин е бенд со уникатен музички израз и секој нивни нареден албум, барем од мене, е дочекуван со исчекување и возбуда. Секогаш ми е интересно да слушнам што овие луди битолчиани направиле - поготово во последниве години, кога веќе сите нивни песни се на македонски јазик. Антитело е плоча е која трае само 15 минути - уште еден доказ дека македонските бендови ослободени од стегите на комерцијалните издавачи и нивните правила, демонстрираат високо ниво на опуштеност т.е. прават што сакаат. Двојка според мене е најуспешната композиција на овој L.P., уште еден во низата уникатни изданија на овој бравурозен состав.

5. Да Џака Накот - Божјиот прототип (Шурикен рекордс)

Албум со висока шанса за победа на годинешниов избор, велат некои од букмејкерите. Со право би рекол. Да Џака Накот сними плоча која мошне внимателно го пресликува хип хопот во македонсата култура: семплови од богатата македонската поп историја со стихови директно извадени од нашата реалност. Минатогодишната најдобра песна според изборот на Стотројка - Ода на гадоста е сместена на овој албум, како и некои други одлични примери како би требало да изгледа автентичен локален рап. Можеби звучи насилено, но македонскиот рап никогаш не звучел подобро. 

4. The John - Waufvw!!!! (PMG Recordings)

Според многумина најдобрата македонска плоча за 2012 година, и дефинитивно една од моите омилени. Вториот L.P. на бендот нуди различен музички пристап од неговиот претходник (Waufvw!!!! е албум со современ Роцк израз), но и овој пат колекција на хитови карактеристични за младиот Ангелов и пријателите. Ујка Реља, 24-/7, Само да рока веќе се масивни скопски андерграунд хитови а популарноста на бендот е во нагорна линија. Не ги пропуштајте кога свират во ваша близина, ебат без кондома, нели... Една убава музичка приказна.

3. Тоni Kitanovski, Greg Hopkins & Friends – Boston (Skopje Jazz Festival)

Господинот Тони Китановски е маркантна фигура на современата македонска џез сцена. Неговиот последен објавен авторски труд - албумот Boston е исклучително издание кое во себе носи фантастична свежина. Реализирано е со помош на Пријателите - плејада на одлични домашни музичари меѓу кои главно место зазема американскиот трумпетист Грег Хопкинс. Одличен албум, но сепак, доколку мислите да се опкладите кај вашиот букмејкер за оваа плоча како победник на изборот на Стотројка за 2012 година - зачувајте си ги парите.

2. Mooger Fooger - Lа Kanja (ANDO)
Сеад Хаџиќ - Сецко со нов L.P. на Mooger Fooger, повторно брутално квалитетна рокенрол плоча која што покажува како отприлика би требало све да звучи. Автентичен скопски рокенрол, плејада на музички таленти (Горан Трајкоски, Сашко Костов, Ади Имери....) кои заедно со главниот волк се виновни за некои од најдобрите македонски композиции за 2012 година. Ново Лисиче и Разбуди ме се пример за тоа како треба да звучи македонскиот рокенрол....  Како и секоја година, така и оваа Mooger Fooger се едни од главните претенденти за Албум на годината на Стотројка. La Kanja тоа и го заслужува.

1. PMG Kolektiv –Klan Secular (PMG Recordings)

Да го тргнеме фактот што свирам во овој бенд, Klan Secular е целосно авторско дело на Мирко Попов и Синиша Евтимов и исто како и останатите музики за кои пишувам тука ги добив како готов производ. Klan Secular, петтиот по ред албум на PMG Kolektiv е најзанимливиот домашен L.P. за 2012 година од повеќе причини: Мирко Попов е најдобриот домашен поет, работите кои тој ги кажува во своите песни и се разбира, начинот на кој го прави тоа го издвојува од останатите; неговото конзистентно занимање - слушање музика т.е диџеј, го прави целосно фокусиран кон тоа како неговиот краен музички продукт да биде свеж во кој било поглед. Или пак опасно се труди да го постигне тоа. Како и да е, неговиот пријател, и во случајов ко-автор Синиша Евтимов одлично успева да го обликува крајниот продукт, дали со маусот, гитарата, басот или клавијатурата. Двоецот Попов/Евтимов станува одличен авторски пар, синоним за напредна музика со широко значење и повеќе слоеви. Klan Secular е исклучително компактна целина, плоча која што е преполна со оптимизам и искрена желба за прогрес. Има тука некои одлични композиции: Овде црква, Ние сме луѓе, С'лнце или зимо, 9, Играј, Последната битка... а пред нас тек следат возбудливите моменти и изведбата на овој материјал во живо. Ах, да. Легендата вели дека PMG Kolektiv ќе бидат во потесниот круг на фаворити за освојување на ласкавото признание Албум на годината на Стотројка со нивниот деветти албум.

+ бонус трака

Милко - Луѓе (PMG Recordings)
Го пишувам овој блог и го слушам деби албумот на Милко - Луѓе, мојот омилен инди рок состав од Скопје конечно го издаде својот деби албум - се појави во втората недела од оваа година па е вон конкуренција. По двете одлчни E.P. изданија и непланираниот сет-бек со позицијата басист во бендот, еве ги назад послини од кога и да е: 10 композиции, повеќето нови, отпеани на македонски јазик, од кои како лични фаворити би ги издвоил Како си стари, Без Излез, како и мојата омилена постара Милко песна She Knows Everyone. Како и да е, го добивме првиот претендент за најдобар домашен албум за 2013година. Македон, повторно. Реков веќе, моќно копиле.

Wednesday, October 17, 2012

За Полицијата


Народот знае да погреши. Но, честопати неговата пресуда е финална.
Народното творештво е неговото најсилно оружје. Песни, приказни, поговорки. Авторот непознат, кажаното во делото жива вистина. Само во македонското народно творештво можат да се забележат фантастични примери на претходно изнесеното: народот во улога на судија и егзекутор.
Сакам само да ви го свртам вниманието на една понова народна (во случајов навијачка) песна. Патем, навивачките песни, според авторот на овие редови, се последната жива врска со народното творештво. Непознат автор, измени на содржината на делото со текот на годините, идентификација со искажаното... Ова се само најбитните карактеристики кои можеме да ги забележиме и кај народните и кај навивачките песни. Мојата убеденост во искажаново оди до таму што навивачките песни ги сметам за посебна гранка во народното творештво.
Како и во секоја уметност, така и во оваа постојат добри и лоши дела. Лошите ги има повеќе: Излези момче, Абре Македонче (клетите шиптари ремикс)... Ама, има некои добри. Многу добри. Во оваа прилика сакам да запишам една, Марко Цепенков стајл.



О колку многу мрзам џандари,
Со плави капи како педери,
Тие џандари, тие педери,
Преку куров ми се дојдени. 




Народот,судија и егзекутор.

Saturday, August 13, 2011

зошто да напишеш блог?

Тука нема цензура. Тука нема шефови. Тука има уличен јазик. Тука може да се пцуе. Тука може со прст да се покажува по виновниците. Текстот објавен тука може да го прочитаат многу луѓе. Тука може да се каже дека Никола Груевски, Бране Црвенковски, Љубчо Георгиевски, Киро Глигоров заедно со нивните најблиски соработници се најголемите македонски предавници во моментов. Тука можеш да кажеш и дека Латас е пичка. Интернетот е твоето најсилно оружје. Искористи го! Паметно.

Wednesday, August 10, 2011

скопје е градот што го сакам, за вардар јас живеам...

можеш да го убиеш тимот, но не можеш да го убиеш духот.

Имаме проблем. Вардар испадна од првата македонска фудбалска лига. Но, со пар валкани потези ете ги назад во елитното друштво. Вчера го одиграа првиот меч пред домашна публика. Противник им беше тимот на Работнички, најсветлата точка во домашниот фудбал во полседниве неколку години. Вардар победи еден спрема нула. Пред повеќе од 10 000 гледачи, сите навивачи на Вардар. Навивачи на Работнички немаше -затоа што тие не постојат.

Роден сум во Скопје. Кога прв пат бев на стадион гледав меч од првата југословенска лига. На гости ни беа Хајдук, еден од тимовите на големата четворка. Вардар победи 3:2. Вардар имаше повеќе од играта. Хајдук водеше 2:1 кога цел стадион почна да скандира „управа шиткачи“. Пресврт на резултатот и победа на крајот. Одушевување на Градски стадион. Убав спомен од безгрижното детство.
Многу години подоцна, во сезоната 2010/2011 Вардар е закотвен на дното, заедно со Пелистер. Последно коло на првенството. Вардар го пречекува кичевски Напредок. Пак сум на истиот стадион, сега со нов изглед и ново име. Дојден сум да го испратам тимот што го сакам во Втората лига. Јеби га, тоа е фудбал: win some, lose some. Разочарување на стадионот: не повеќе од 300 гледачи на еден така значаен меч. Победа на Вардар од 1:0 за достојно збогување со елитното фудбалско друштво. Втора лига е наша. Веројатно брзо ќе се вратиме со поорганизирана структура внатре во клубот. Веројатно од све ова ќе се извлече и некоја поука.
Неколку недели подоцна целосно разочарување: Вардар ќе направи фузија со Миравци (Ф.К. од истоименото гевгелиско село кој регуларно со добри настапи во втората лига стекнува право на настап во најелитното друштво) и повторно ќе настапува во првата лига. Бесен сум. Разочаран и исфрустриран. Ги мрзам Вардар, жал ми е за младиот тим на Миравци. Ка-та-стро-фа. По средбата со еден постар другар и разговорот со него малку се смирувам: валканите игри се тука, факт. Но, што понатаму? Да оставиме бесот да надвладее и да го игнорираме тимот на своето детство? Да го заобиколуваме тимот за кој навивале и нашите родители? Ок, ајде ќе го направиме тоа. За кого да навиваме? За Работнички, нели. За најсветлата точка во мак фудбалот во последниве години (редовно играње во кваликациите за Купот на УЕФА (Лига Европа). Башка, успешни се, играа со Болтон, играа со Ливерпул, тукушто се изборија за двомеч со Лацио. Како секој нормален љубител на фудбалот, одам на стадион, го гледам тимот, навивам.... Но, чудно е. Многу е чудно. Ф.К. Работнички нема навивачка група. Присутните на стадионот скандираат „Македонија, Македонија“. Од немајкаде со другарите на стадион ја формираме и навивачката група „академска публика“. Јасно е дека овој тим на Работнички не располага со некој голем буџет (семејството Костовски одамна не се нивни спонзори). Сепак успеваат да ни приредат натпревари со некои добри европски клубови. Чудно е што раководството на овој клуб не обрнува внимание на тој факт. Имено, публиката може и да биде создадена, или да употребам посилен збор - таа може да биде измислена. Начини има милион, све што нема е визија за еден целосно функционален фудбалски клуб. Мала порака до раководството на клубот: размислете на темата, најдете млади деца кои сакаат да гледаат фудбал и формирајте навивачка група. Просто е. За пет - шест години веќе ќе имате стабилно навивачко тело.
Да се вратам на Вардар. Дерби на второто коло. Противник, токму Работнички. Победа од 1:0. Но тоа е најмалку битно. Она што сакам да го потенцирам е новата генерација Комити - деца на нивни 16-17-18-19 години. Пеат на цел глас низ сите 90 минути од мечот. Прекрасна атмосфера на стадионот. Ги гледав Работнички против Анортозис неколку дена претходно. Едниот беше вистински фудбалски меч со фантастична атмосфера, а другиот имитација на живот - досада и зачмаеност на трибините и во двете продолженија и покрај пласманот во следното коло. Публиката е составен дел од секој фудбалски меч. Публиката јасно покажува дали и колку го сака својот тим. Новата генерација Комити ми покажа дека духот на Вардар е сеуште жив. Просто е - тие самите се духот на Вардар. И јас заедно со нив. И Стојан и Љупа и Ива и Сашка. И наеднаш за време на мечот стана јасно како ден: што ме боли кур за корумпираната управа на ФК Вардар? Што ме боли кур за ситното мито на кое што се согласило водството на ФК Миравци и го отстапило избореното место во првата лига? Што ме боли кур за Работнички и нивните успеси во последниве неколку години? Што ме боли кур за Харалампие Хаџиристески и неговиот дел од митото од целокупниот дил меѓу Вардар и Миравци? Ма што ме боли кур и за доброинформираните млади луѓе кои не можат да пројдат преку неправдата и почнуваат да го мрзат клубот кој го сакале додека растеле? Господа во костуми и кравати, да вие што по разно разни македонски биртии го ситните угледот и кешот на екипите: можете да го убиете тимот, но никогаш нема да го убиете духот. Духот на тимот е во неговите навивачи а овие млади деца и тоа како имаат дух. Новата генерација Комити со невидена леснотија успеаа да ме натераат да заборавам на минливите ситно-крадачки интереси и да се соочам со мојата вистина за македонскиот фудбал: Скопје е градот што го сакам, за Вардар јас живеам. Дојдете да го гледате Вардар како домаќин во следната прилика. Препорачувам. Мртов озбилен.

Tuesday, June 7, 2011

ПОЛИЦИСКА БРУТАЛНОСТ за МАРТИН НЕШКОВСКИ (убиен на 21 годинa)

Понеделник, 6ти јуни. 4 и 30 попладне. Коа си дојдов од работа, кај Сашка у дечја, отворив твитер и прочитав еден твит засилен со линк од вест објавена на Макфакс. Помалку исплашен од целата вест (штуро полициско соопштение, издадено во понеделник околу пладне во кое се вели дека доцна во ноќта во неделата во Центар (тоа е Скопје, нели) било пронајдено мртво тело на момче на возраст од околу 23 години. На телото немало знаци на насилство. И се би било сосема океј, доколку на штурата владина информација не изреагирала една наша млада новинарка која што рекла дека претходната ноќ била сведок на брутално насилство на речиси истата локација каде што е пронајдено телото. Новинарката веднаш е сослушана од полицијата. Кога неколку саати поодцна пред ТВ камери Иво Котевски е запрашан за наводната полициска бруталност вели дека нема таква информација и се труди да ги раздвои случаите. Или лаже, или нема комуникација во полицијата. За овој настан не се зборува на попладневните вести на Канал 5 (17 часот) и Сител (18 часот). Во 18 и 30 веќе бев во Парк бидејќи твитер заедницата веќе знаеше дека постои убиство кое се обидува да се заташка како несреќен случај. Почнавме да собираме потписи за распуштање на единицата за брза интервенција Алфи и барање за расветлување на случајот. Еднаш и јас имав средба со таа единица. Ме застанаа како на филм и ми ја претресоа цела кола. Прво ме прашуваа од кај сум ги украл звучниците (правевме журка и јас ги носев звучниците на Оги кај Буцко). После бараа дрога, не ја најдоа и си отидоа. Притоа зе закануваа да си кажам све сам кај ми е пошо ќе јадам ќутек коа ќе го најдат. Енивеј, непријатна епизода. Околу 20 и 30 групата се упати кон плоштадот Македонија а јас отидов дома. Пред да си легнам ги изгледав сите вести. Јасно се виде кој е кој. Владините медиуми, да не ги повторуваме, велеа дека се шпекулации наводите за полициска бруталност и ја подржуваа владината верзија на настанот.
Вторник сабајле. На твитер сите викаат дека некако исчезнале ФБ групите за настанот. Незнам, неам ФБ. Нов протест закажан во 16 часот пред куќата на Мајка Тереза ( а-је!). Морам да излезам од канцеларија и веќе немам пристап на интернет се до 15 и 30. А таму цел куп нови инормации, тотално лудило: на телото, сепак, имало траги на насилство, починатиот не е Даниел од Ѓорче Петров туку Мартин Нешковски, сочуство до неговите блиски. Пред неколку часа и убиецот, полицаец, припадник на единицата Тигри го признал делото и сам се пријавил кај својот старешина. Иако не бил Алфа, сепак моето мислење за Алфите останува исто: сум ги видел на своја кожа и морам да кажам дека нема потреба за таков третман на полицијата кон своите граѓани. И немам никакви илузиии: знам дека полицијата постои за владата, а не за народот - но сепак, некое цивилизирано ниво (21век сме да му ебем матер) мора да постои.
Втроник 16 и 30. Пак сум на протест. Многу сме. Пар кругови низ центар и средба со полицајци во панцири кои го имаат опколено МВР. Убаво да се види, спремни се. Пак напуштам предвреме, морам уште во 5ипол сабајле да бидам на работа. Гледам вести. Иво Котевски вика дека има убиство и дека има убиец. Мајката на Мартин е исто така на ТВ. Зборува трагични работи. Ја разбирам, го изгубила синот а не ни знаела... Ја нема министерката, го нема премиерот. Има припадник на единицата Тигри кој го признал делото. Крај на приказната?
Ајде сега да видиме што имаме тука. Не сум експерт за право, но мислам дека и не морам да бидам. Иво Котевски едниот ден вели едно другиот друго. Тоа е затајување - ако знаеме дека се работи за убиство. Кривична пријава. Кривична е протребна и за полицаецот - убиец иако го признал делото. Потребно е да се утврди дали бил на службена должност и што таа должност опфаќала. Ако е тоа партиски активизам тука би морало да следува оставка на премиерот. Понатаму, сведоците посочуваат и кон уште неколку полицајци кои асистираат да се тргне телото од местото на убиството. Тоа е соучество во убиство. Морална одговорност и оставка од министерката нема бидејќи во моментот се наоѓа на депилација. Ако нема од неа сигурно нема и од премиерот. Зезнато, а? А ако некој помисли дека застапувам СДСМ шема веднаш да го натерам два блога подоле: они се тотални идиоти без трунка визија. Извинување до нормалните читатели - морав да се дистанцирам. Ок, до кај стигнав?
А, да. Страв ми е. Страв ми е за себе затоа што знам дека јас можев многу лесно да бидам Мартин. Страв ми е и све ова да го објавам онлајн. Свесен сум за моќта на државниот апарат и можните последици. Но, кога станува збор за политичката припадност се сметам себе за либерал и мислам дека слободата на говор е у пичку матер важна.
Протест е закажан поворно за утре во 18 часот. Што понатаму, освен барањата за задоволување на правдата? Имаме ли ние сила (пар иљади млади луѓе) да го смениме системот и да не дозволиме ова да се случи никогаш повеќе? Се разбира дека не можеме: секоја држава во основа е полициска и таа често се бави со валкани игри и тука неможеме ништо да направиме. (Кога се води држава совршено е јасно дека некогаш некој мора да биде заштитен). Дај боже да грешам, ама тешко малце: јас немам илузии дека во мојот животен век ќе видам промена на општеството. Знаете она, доба на Водолија, мир, хармонија, лепота... Но, се чуствувам повикан и морам да се борам за некои основни права и поставување на каква - таква црвена линија преку која не се може. Не за насилство, Не за полициска бруталност. Државата би морала да се бави со серизни прашања а не со убивање на својата младина.
Еве ми ја дилемата: дали можеби треба да ја реализирам неколку години старата идеја: да ги соберам паметните другари и другарки кои се околу мене и заедно да формираме една вистинска, со јасни ставови изградена Либерална партија. Да направиме партија и без влакна на јазикот да се пробаме со лошите момци. На избори, што би рекол Бранко. Ама дечки, јас свирам во бенд, јас пуштам музика на радио, јас не сакам овој живот да го посветам на политика. Како да се поставам?

Tuesday, May 17, 2011

ПОСЛЕДНАТА ЖИВА РОЗА

PJ HARVEY
Let England Shake
(Island, 2011)

Поли Џин Харви е една од најинтересните композитори на денешницата.
Нејзиниот талент е неспорен, јасно видлив уште од нејзините први
чекори, направени со помош на малата независна лондонска издавачка
куќа Too Pure во почетокот на деведесетите години од минатиот век. Оваа година се навршуваат дваесет години од издавањето на нејзиниот прв сингл. За тоа време Поли Џин Харви воопшто и не застана. Музичар кој не сака да се повторува, па затоа нејзините албуми претставуваат целосно различни музички доживувања. Секој нејзин нов албум е приказна сама за себе: нов музички дискурс за новите композиции. Доколку би морал да избирам (за помладите, нели!) би ги издвоил: деби албумот „Dry“ од 1992, потоа „Rid of Me“ од 1993, „Is This Desire?“ од 1998 и се разбира „Stories From The City, Stories From The Sea“ од 2000-та година. Кариера која непрестајно се развива и речиси цело време зацртува нови траси. Пред да се задржам на новото албумско остварување на Поли Џин, да ја споменам и кратката љубовна врска со Ник Кејв од средината на деведесеттите години - нешто што наликуваше на вистинска музичка романса.

„Let England Shake“ е нејзиниот осми по ред студиски албум. Вибрантно и возбудливо остварување кое со себе носи едно мачно чуство - дека тлото под нозете почнува да се тресе и станува јасно дека тоа баш и не е така стабилно. Песни директно инспирирани од и посветени на нејзината родна земја Англија - со јасен коментар и цврст став за англиските позиции во светот и сегашната поставеност на општеството на глобално ниво. 12 композиции со траење од четриесетина минути исполнети со тага, бес, летаргија. Насловната „Let England Shake“ експлозивно го отвора овој албум чијашто прва половина (читај: А-страна) е многу повозбудлива. Албумот е снимен зедно со нејзините долгогодишни соработници Џон Париш и Мик Харви во април и мај минатата година. Во некои од своите изјави пред појавувањето на албумот, видно возбудена, Пи Џеј Харви вели дека се работи за значајно скршнување во нејзината кариера и продукт кој се разликува од сѐ што досега снимила. Веројатно главното музичко обележје на овој албум е новата љубов на Пи Џеј – инструментот аутохарфа, присутен низ речиси сите песни. Ако посочуваме кон позанимливите композиции на овој албум, тоа дефинитивно би биле „The Last Living Rose“, „The Glorious Land“, „The Words That Maketh Murder“…
„Let England Shake“ е плоча којашто го отсликува духот на времето. Тоа, без двоумење е главната работа на било кој даден уметник. Поли Џин Харви израсна во музичар кој бега од медиокритетските клишеа кои ги диктира глобалната музичка индустрија и успева со сопствената музика да остави печат на времето во кое живееме.


КОЏАБАШИЈА, ФОЛТИН, СТЕВКОВСКИ
Penelope X
(Литиум, 2011)
Колаборација на домашни музичари кои се пресреќни што имаат прилика да работат заедно. Проект инициран од Никола Коџабашија, а ентузијастички прифатен од Фолтин и тапанарот Гоце Стевковски, снимен на самиот почеток на минатата година. Кратко, триесет минутно остварување кое и тоа како потсетува на Фолтин и нивниот уникатен музички израз. Сепак, поголемиот дел од композициите на оваа плоча се авторско дело на Никола Коџабашија, композитор којшто веќе некое време живее и работи во Лондон. Соработката со Фолтин делува сосема природно, како да се работи за одамна изгубениот член на битолскиот состав. „Penelope X“ е интересно остварување коешто нема да ве остави рамнодушни.

ЉУБОЈНА
Ljubojna in Life
(LIFE магазин, 2011)
Љубојна е единствениот домашен состав кој на оригинален и уникатен начин го инкорпорира македонското музичко наследство во сопствената музика. Без никакво силување на народниот мелос (не постои нивна верзија на „Јовано, Јованке“ на пример), туку напротив – внимателно користење на музичкото наследство од овие простори во создавањето на нивните композиции. Се работи за концерт снимен во живо, отсвирен минатата година во Универзалната сала во Скопје. Отсвирен одлично, овој концерт со себе носи и еден „панк“ сензибилитет кој нема да го забележите на нивните студиски снимки. Во исчекување на новиот материјал на Љубојна, уживајте во „Ljubojna In Life“, подарок за верните читатели на нашиот магазин.


МУЗИЧКИ РЕЦЕНЗИИ, Life Магазин, април 2011.